Kontrakty literalne stopniowo zanikały, ponieważ Rzymianie preferowali zobowiązania ustne. W okresie cesarstwa expensilatio zaniknęło zupełnie (koniec III wiek n.e.). Dopiero w kolejnych wiekach pisemność zobowiązań powróciła pod wpływem nasilających się wpływów hellenistycznych i rozwinęła na tyle, że w końcu powstanie Zajrzyj do księgarni. Amerykański historyk o polskim rodowodzie, pan Michael Kulikowski, w swojej książce zatytułowanej "Wojny Rzymu z Gotami" przedstawił długie i skomplikowane relacje między tymi dwoma bytami politycznymi. Sam opis tych rzymsko-gockich relacji jest poprawny i na ile to możliwe szczegółowy. Liczbę tę możemy określić na ten czas na około 4 mln ludzi. Tereny znajdujące się w granicach republiki wynosiły około 165 tys. km kw., gdzie na jeden km kw. przypadało 22,5 osoby. Wojny domowe doprowadziły do znacznej redukcji populacji. Imperium Rzymskie przez większość swojego istnienia opierało swoje granice w Europie na dwóch wielkich rzekach: Renie i Dunaju. Poza tą granicą przez dłuższy czas pod rzymskim panowaniem były ziemie między źródłami tych dwóch rzek, tzw. Agrii Decumates oraz Dacja na obszarze dzisiejszej Rumunii. Historia Żydów w Cesarstwie Rzymskim. Żydzi, pochodzący pierwotnie z Lewantu oraz Rzymianie, wywodzący się z Lacjum – to grupy etniczne, które wyodrębniły się w czasach antycznych. Ich kultury zaczęły oddziaływać na siebie na krótko przed początkiem chrześcijaństwa. Wielu żydowskich mieszkańców diaspory emigrowało do Rzymu z Aleksandrii, gdzie stanowili znaczną Wojna, pokój i podboje w świecie rzymskim. Pax Romana przyniósł niezwykły okres pokoju i stabilności, jaki rzadko zdarzał się wcześniej bądź później. Rzymianie jednak byli przede wszystkim zdobywcami, którzy siłą zajęli rozległe tereny sięgające od Eufratu na wschodzie po wybrzeże Atlantyku na zachodzie. Byli agresywni i bezwzględni, a podczas tworzenia ich imperium Zwycięstwo to nie było równoznaczne z zakończeniem wojny – zwolennicy Pompejusza jeszcze dwukrotnie w kolejnych latach stawali do walki z Cezarem (pod Lapsus i Mundą). Otoczony chwałą zwycięstw w roku 45 p.n.e. Gajusz Juliusz zakończył działania wojenne i przystąpił do przebudowy Imperium. Rok później, wbrew rzymskim tradycjom Nie trudno jest zauważyć, że starożytne budowle powstałe w Imperium Rzymskim i Helladzie były do siebie bardzo podobne (np. Zawierały kolumny). Dzieje się tak mi.in dlatego, że wiele rzymskich architektów kopiowało greckie rozwiązania. Jednak opracowywali oni również własne, takie jak amfiteatry, Sułtani Imperium Osmańskiego: 1300 do 1924. Zaktualizowano 10 lipca 2019 r. Pod koniec XIII wieku w Anatolii pojawiła się seria małych księstw, wciśniętych między imperium bizantyjskie i mongolskie . Regiony te były zdominowane przez ghazi – wojowników oddanych walce o islam – i rządzone przez książąt lub „bejów”. Tego dnia 2011 rozpoczęła się wojna domowa w Syrii, która trwa do dziś. Wojna domowa w Syrii rozpoczęła się w marcu 2011 roku i trwa do dziś. Przyczyną konfliktu był sprzeciw społeczeństwa wobec autorytarnej władzy i narastającej nierówności społecznej. Protesty zaczęły się od pokojowych manifestacji przeciwko rządom oicNsZ9. Kiedy Rzym był małym państewkiem, jego obywatele, według autorów starożytnych, stanowili wzór wszelkich cnót, a państwo gwarantowało swobody obywatelskie. Gdy jednak w wyniku zaborczych wojen terytorium rzymskie znacznie się rozrosło i zaczęły napływać bogactwa, w społeczeństwie zapanowała chciwość, korupcja, łamanie prawa, demoralizacja i upadek ideałów. W obronie interesów poszczególnych grup powstawały stronnictwa polityczne, które zaczęły ze sobą walczyć. W stronnictwach zdobywały władzę jednostki, które nakłaniały obywateli do przeniesienia sporu na ulice. Innym powodem wojen była rzeczywista lub pozorna obrona przed tyranią czy zwyrodnieniami władzy, a od IV wieku także religii. Książka jest próbą przybliżenia najważniejszych kampanii wojen rozgrywających się w trakcie bratobójczych walk toczonych przez Rzymian - od końca Republiki Rzymskiej, czyli I wieku do podziału Cesarstwa Rzymskiego w 395 r. Wojny domowe w Imperium Rzymskim stanowią bardzo ciekawą lekturę. Daniel Gazda skoncentrował się na wewnętrznych konfliktach jednego z największych państw starożytności. Przedstawione są dzieje wojen domowych, a także największych jej bohaterów – od Mariusza i Sulli, przez Pompejusza Wielkiego i Juliusza Cezara, po Sewerów i Konstantyna. Przed omówieniem poszczególnych wojen autor w syntetycznej formie przedstawił rozwój sztuki wojennej i zaprezentował największe jej zdobycze. Z lektury dowiadujemy się np. na jakie jednostki dzieliły się rzymskie oddziały, a także jakie miały zadania. Dodatkowo wiele jest o ich uzbrojeniu i wykorzystaniu nowoczesnych, jak na owe czasy, zdobyczy technicznych – balisty, mostów pontonowych, czy maszyn oblężniczych. Dopiero po tym krótkim, ale za to bardzo ciekawym wstępie, autor przechodzi do toczonych onegdaj wojen. Z rozdziałów poświęconych opisom wielkich bitew i znaczących wodzów dowiadujemy się bardzo wiele ciekawych informacji. Sylwetki najważniejszych osób przedstawione są w pigułce, a autor podaje najistotniejsze cechy postaci w kontekście danej wojny. Oprócz samych działań militarnych autor przedstawia czytelnikom tło polityczne i ówczesnych najwyższych urzędników/dowódców, którzy często między sobą toczyli zażarte spory. Duża zaletą Wojen domowych w Imperium Rzymskim jest jej wydanie – twarda oprawa oraz kolorowe ilustracje wraz z dokładnymi mapami i licznymi przypisami znacznie ułatwiają odbiór lektury. Podział wojsk na polach bitew i kierunki ich marszu przedstawione są w klarowny sposób. Wystarczy jeden rzut oka na mapę, aby po przeczytaniu fragmentu tekstu mieć pełne wyobrażenie o danej bitwie. Autor często przytacza fragmenty kronik starożytnych historyków. Wybrane antyczne teksty świetnie oddają klimat czasów w jakich powstały i w sposób odpowiedni charakteryzują zarówno nastroje w społeczeństwie, jak i wśród elit. Dzięki licznym cytatom oraz dodanymi do nich komentarzami obraz wojen domowych staje się pełniejszy. Lektura jest zdecydowanie przyjemna w odbiorze, do tego zrozumiała nie tylko dla historyków, ale również dla osób fascynujących się antycznym światem. Daniel Gazda w swej pracy stronił od aspektów gospodarczych Imperium Rzymskiego podając wyłącznie tyle informacji, ile było potrzeba. Skupiwszy się na dążeniach poszczególnych wodzów można dostrzec, jakie znaczenie zyskała armia mogąca obalać i stawiać cesarzy. W dobie republiki, a także w okresie jej upadku, legioniści byli wierni i pełni oddania. Lojalność względem swego dowódcy charakteryzowała wszystkich legionistów. Gdy czasy się zmieniły, podbojów i łupów było coraz mniej, a żądania żołdaków coraz większe, armia zaczęła stanowić ogromny problem. Wielu próbowało go rozwiązać, ale na dobrą sprawę nikomu nie udało się w pełni zaspokoić oczekiwań weteranów. Jakie kroki podejmowali poszczególni wodzowie? Tego dowiecie po przeczytaniu Wojen domowych w Imperium Rzymskim. Choć w samej książce o tym aspekcie jest niewiele, osoby znające kontekst historyczny będą potrafiły wyłapać niuanse, dzięki którym ta lektura okazała się być ciekawa i warta polecenia. Upadek polityczny i coraz większa wewnętrzna anarchia szła w parze z upadkiem kulturalnym, co dobrze zostało ujęte przez autora. O ile Oktawian August po zdobyciu władzy uczynił wiele dobrego dla Wiecznego Miasta, o tyle uzurpator Magnencjusz dbał jedynie o utrzymanie swoich wpływów, pełny skarbiec i wygodne życie. Jest to dobra lektura dla osób chcących poznać dzieje Rzymu z wojskowego punktu widzenia, historyków wojskowości oraz pasjonatów. Każdy czytelnik powinien znaleźć coś dla siebie, a lekkość pióra i dobry styl jedynie wzbogaci chwile poświęcone na czytanie Wojen domowych w Imperium Rzymskim. Korekta: Beata Ochnio autor: Gazda Daniel rok wydania: 2008 wydawca: BELLONA miejsce wydania: Warszawa objętość: 312 format: oprawa: Twarda ISBN: 9788311113251 Dziękujemy Wydawnictwu Bellona za udostępnienie książki do recenzji. Komentarze do starszych artykułów tymczasowo niedostępne... Opis Dostawa i płatność Opinie Opis Książka jest próbą przybliżenia czytelnikowi najważniejszych kampanii wojennych rozgrywających się w trakcie bratobójczych wojen toczonych przez Rzymian od końca Republiki Rzymskiej, czyli od I wieku do podziału Cesarstwa Rzymskiego w 395 roku. Dostawa i płatność DOSTAWA Zamów do godziny 10:00, a Twoje zamówienie wyślemy najpóźniej w kolejnym dniu roboczym. W przypadku książki nowej termin ten może się wydłużyć o 2 dni robocze. FORMY DOSTAWY Paczkomat InPost 14,99 zł Kurier24 InPost 13,99 zł Kurier za pobraniem 23,99 zł Orlen Paczka 10,99 zł Kurier48 Poczta Polska odbiór w punkcie 12,99 zł Kurier48 Poczta Polska 12,99 zł Odbiór osobisty Lubień 0,00 zł Darmowa dostawa przy zamówieniu od 200 zł. FORMY PŁATNOŚCI online – szybkie transfery online - PayPal (należy wpisać e-mail odbiorcy: [email protected]) przelew tradycyjny płatność przy odbiorze gotówką lub kartą Opinie Nie dodano jeszcze żadnej opinii. Musisz być zalogowanym użytkownikiem, aby dodawać opinie o produktach. ZALOGUJ SIĘ -21% Uwagi: Obwoluta/Oprawa: porysowana Brzegi stron: zakurzone TIN: T03322377 Rok wydania: 2008 Rodzaj okładki: Twarda 48,00 zł 37,74 zł Inne tego autora Inne tego wydawnictwa Pod koniec II wieku e. Republika Rzymska była potężną potęgą w basenie Morza Śródziemnego. Wraz z podbojem nowych ziem nabyto także nowych wrogów - wojny prawie nigdy się nie zatrzymały. Niekończące się zwycięstwa dały wiele bogactwa: prowincje musiały płacić wysokie podatki. Rzymska szlachta ogarnęła gorączka pieniądza. Teraz konsulat oznaczał nie tyle służenie ludziom, jak wzbogacenie i władzę. Wszystko to prowadzi do pierwszych warunków wojny domowej w Rzymie. Kiedy wraz z rozwojem polityki społecznej zaczyna się korumpować. Powody wojny domowe w Rzymie Podbój świata doprowadził do tego, że kraj stał się ofiarą globalizacji. Napływ wolnej siły niewolniczej i niskie ceny zbóż z podbitych terytoriów złupiły chłopskie gospodarstwa Republiki. A plebejuszowie, pozostawieni bez ziemi, udali się do Rzymu, aby szukać pomocy u władz. Zgromadzenie Narodowe i Senat prawie nie były zarządzane przez państwo. Rządząca arystokracja nie miała jedności. Niektórzy nalegali na zmiany, inni nie chcieli niczego zmieniać. Krótko mówiąc, wojny domowe w Rzymie znacznie wstrząsnęły fundamentami Republiki: rzymskie prawa zostały pokonane przez broń żołnierzy i wolę generałów, a armia stała się decydującą siłą w rozwiązywaniu problemów politycznych. Próba reformowania braci Grachov Zderzenia zaczynają się w 133 pne. e. Tiberius Grakh, będący trybunem ludu, zaproponował, aby część ziemi bogatych obywateli została przekazana plebejuszom. Mówił o utracie równowagi w społeczeństwie, gdy niektórzy posiadali wszystko, podczas gdy inni byli zubożali. Senat nie spodobał się jego planom, a władze zmieniły opozycję przeciwko niemu. Gdy Tyberiusz przybył na forum z jego podobnie myślącymi ludźmi, został zabity przez wrogów. Dziesięć lat później jego brat, Guy Grakh, kontynuował swoją działalność. Zapewnił, że biedni mogą zdobyć ziemię. Ponadto weszło w życie prawo chlebowe, zgodnie z którym biedni kupowali chleb 10 razy tańszy od ceny rynkowej. Guy planował rozpocząć budowę dróg w całych Włoszech, aby umożliwić rozwój handlu i komunikacji. Jego propozycja przyznania obywatelstwa rzymskiego wszystkim Włochom wywołała rezonans. Gracchus ma wielu wrogów. Zwracając się do konsula, senat ogłosił stan wyjątkowy w mieście. Guy i jego 3000 zwolenników zostało zabitych. Próby powstrzymania niszczenia chłopów i tym samym wzmocnienia państwa zostały pokonane. Śmierć braci Gracchi była początkiem długiego okresu wojen domowych w starożytnym Rzymie. Mari i Sulla Wydarzenia rozpoczynają się w 88 roku pne. e. z konfrontacji dwóch dowódców - Lucjusza Corneliusa Sulli i Guy Marii - na stanowisko głównego dowódcy armii rzymskiej w wojnie z państwem pontyjskim. A kiedy wybór został dokonany na korzyść Maryi, nie bez pomocy ludowego trybuny Sulpice Rufa, jego rywal podnosi legiony do Rzymu. Guy Mari i jego zwolennicy zostali zmuszeni do ucieczki z Włoch. Po przejęciu miasta Sulla anuluje przyjęte prawa marianów, ale nie udało mu się całkowicie wyeliminować opozycji. Po przemówieniu Sulli na wschodzie, Korneliusz Zinna i Sullan Octavius ​​zostali wybrani nowymi konsulami. Konflikt między nimi zakończył się tym, że Cinna, naśladując Sulę, poprowadziła wojska do Rzymu. Guy Mari i jego sojusznicy dołączają do niego po drodze. Oktawiusz i Senat, aby powstrzymać rozlew krwi, zostali zmuszeni do kapitulacji, a nawet przekazania władzy Mary i Zinnie. Po otrzymaniu pożądanego konsulatu Mari zmarł 17 dni później. Ale Zinna udało się utrzymać władzę przez trzy lata i rządzić państwem przez dyktatorski reżim. Wojna domowa Wygrywając na wschodzie, Sulla wraca do Włoch i zaczyna walczyć o władzę. Pierwsza bitwa na dużą skalę odbyła się w pobliżu miasta Capua, gdzie Sullańczycy pokonali armię konsula Kura Norbana. Inny rzymski konsul, Scipio i jego świta Sulla zdołali przekonać do siebie. Kolejna znacząca bitwa odbyła się niedaleko Sancrypontu. Pod dowództwem Sulli, legionom sprzeciwiło się prawie 40 tysięcy armii ich syna Marii. Walka była przejściowa. Doświadczeni sulluntsi doprowadzili młodych rekrutów wroga do ucieczki i wycofali się do Rzymu, ale większość zginęła. Jesień 82 e. Ostatnia bitwa w tej wojnie domowej miała miejsce w Rzymie. Przez całą noc w Brodzie Collin trwała zacięta bitwa. Marianie pod dowództwem Poncjusza Celesiny nie byli w stanie utrzymać obrony miasta, a armia Sulli wkroczyła do Rzymu. Miasto zakrztusił się krwią: przeciwnicy byli traktowani wyjątkowo okrutnie, wielu cywilów także zmarło. Upadek Republiki Zastraszony rzymski senat przekazał Sulli całą władzę, czyniąc jego władzę całkowicie niekontrolowaną. To było nie do pomyślenia dla republikańskiego systemu rządów. Wraz z dyktaturą Sulli w starożytnym Rzymie ustanowiono pierwsze kroki władzy cesarskiej. Masowe niszczenie przeciwników politycznych, represje karne we Włoszech, donosy, konfiskata posiadłości ziemskich, egzekucje - zestawiono listę osób uznanych za wrogów Rzeczypospolitej. Kraj jest pogrążony w morderstwie i grabieży. System państwowy został całkowicie zreorganizowany. Senat, uzupełniony o nowych członków z Sullian, zyskał większą władzę. Prawa do publicznych spotkań były poważnie ograniczone. Włochy zostały podzielone na gminy. Ale w 79 pne. e. Sulla niespodziewanie odchodzi na emeryturę i wycofuje się z działalności politycznej. Powstanie niewolników Nie można mówić o wojnach domowych w Rzymie bez równoległego tematu o niewolnictwie. Starożytny Rzym, jak żaden inny kraj na świecie, został wyróżniony przez dużą liczbę niewolników. Gubernatorzy i legioniści z prowincji narzucali wygórowane podatki na rdzenną ludność, a ci, którzy nie mogli zapłacić, byli sprzedawani w niewolę. Nieludzkie warunki przetrzymywania i okrutne traktowanie doprowadziły do ​​tego, że od czasu do czasu powstawały bunty, które jednak szybko stłumiły. W 136 pne. e. na Sycylii wybucha pierwszy poważny bunt niewolników. Byli w stanie utrzymać obronę i odpierać rzymskie wojska. Zaledwie 4 lata później konsul Rupilia zdołał przejąć centra oporu. Ale w 104 pne. e. sytuacja się powtórzyła. Największa bunt niewolników ma miejsce we Włoszech w latach 73-71. BC e. Ze szkoły gladiatorów w Kapu 60 niewolników uwolniło się. Głównym organizatorem i inicjatorem był Tracki Spartak. Zbiegowi udało się uciec na wulkanie Wezuwiusza, w wymarłym kraterze. Zaczęli przyłączać się do innych uciekających niewolników, a liczba oddziałów stale rośnie. Armia wysłana przez Senat, by zmiażdżyć bunt, została pokonana u stóp Wezuwiusza. Powstanie przetoczyło się na południe Włoch. Po ocenie wroga senat wysyła dwóch konsulów naraz. I oni także cierpią klęskę. Wcześniej, aby przejść przez Alpy, Spartak zmienia swoje plany i przenosi się na południe, co staje się dla niego pułapką. Jego oddział został pokonany przez rzymskiego dowódcę Krassusa. W zaciętej walce Spartak umiera. Triumwirat W 62 pne. e. po zwycięstwie nad Mitrydatem z Ponticia, Gnei Pompejusz wrócił do Włoch. Po wszystkich jego triumfalnych bitwach spodziewano się, że będzie uzurpował sobie władzę, ale rozprasza armię, pozostając znaczącą postacią polityczną. Nie udało mu się znaleźć wspólnego języka z dowódcą Krassusem, który pokonawszy Spartakusa, miał silne pozycje w szeregach autorytatywnych ludzi w Rzymie. Ale dzięki swojej zręcznej grze politycznej Guy Julius Caesar, inny znany ówczesny przywódca państwowy, godzi swoich przeciwników i wraz z nimi zawrze sojusz - triumwirat. Było to praktycznie milczące porozumienie w sprawie administracji Rzymu, którego działania były skierowane przeciwko Senatowi. Po otrzymaniu konsulatu przy pomocy jego sojuszników w 59 rpne. e., Cezar posiadał prawa agrarne i poparł projekt ustawy o wynagrodzeniu weteranów, którzy służyli pod Pompejuszem. Pod koniec roku konsularnego Cezar walczył przez 10 lat w Alpejskim Galii. Kraj kochający wolność został zdobyty i stał się rzymską prowincją. Ta wojna przyniosła Julii wiele bogactwa i sławy nieprześcignionego dowódcy. Rzymska wojna domowa 49-45 BC To jest ostatni konflikt polityczny w Republice Rzymskiej przed założeniem Cesarstwa Rzymskiego. W 49 e. Pompejusz, spiskując z senatem, nakazuje Cezarowi, by rozwiązał swoje wojska i wrócił do Włoch, by opowiedzieć o swoich rządach. Opcja nieporozumienia była postrzegana jako zdrada. Po zapoznaniu się z wyrokiem Cezar kieruje żołnierzy do Rzymu. Pompejusz uciekł, a miasto zabrano bez walki. Jako bardziej utalentowany dowódca i polityk, Cezar w 48 rpne. e. w bitwie pod Farsalą pokonali wojska wroga, chociaż liczba jego armii była znacznie gorsza. 20 tysięcy żołnierzy Pompejusza poddało się, zginęło 15 tysięcy. Sam Cezar poniósł niewielkie straty. Ale tylko w 45 rpne. e. ostateczny koniec został postawiony opozycji partii Pompejusza w krwawej bitwie w Munda. Siła i wpływ Cezara zebrały jego wrogów. Spiskowcy zostali zdradzeni i zabici na posiedzeniu Senatu. Wkrótce potem wybuchła wojna domowa w Rzymie z nową siłą. W wyniku brudnych gier politycznych, wojen i zdrad w 27 e. Oktawian, siostrzeniec Cezara, stoi u steru. I choć widoczność Republiki jest nadal zachowana, historycy uważają, że to w jego czasach powstało Imperium Rzymskie.

wojny domowe w imperium rzymskim